Een fles Champagne ging open toen we het kort geding wonnen. Jij mocht daar blijven waar je de laatste maanden van je leven wilde doorbrengen. Vandaag ontving ik het bericht dat je, in bijzijn van je familie, het leven dat je zo liefhad, los hebt moeten laten.

P.S.M.A., een broertje van de ‘bekendere’ progressieve spierziekte A.L.S., had inmiddels bijna al je spieren aangetast. Behalve je opvallende levenslust, was er nog weinig over van de leraar Engels en jeugdtrainer bij Roda ooit. Van een valpartij op de school waar je docent was in enkele jaren naar volledige afhankelijkheid, maar altijd intens genietend van bezoeken van vrienden en familie.

Dat het je laatste maanden zouden worden, wisten we. Hoeveel maanden precies, wist niemand. Wel dat je die wilde doorbrengen op de plek waar je de laatste jaren met liefde was verzorgd en verpleegd. Je kon lezen en schrijven met de verzorgenden en verpleegkundigen. De zorginstelling wilde dat je naar een andere plek zou verhuizen.  Het idee dat je nu nog in de laatste fase van je leven zou moeten wennen aan andere gezichten gaf grote stress en wanhoop. Om af te dwingen dat je toch in dezelfde woonzorginstelling zou mogen blijven, moesten we naar de kortgedingrechter.

Het werd een hybride zitting waar jij via een beeldscherm in de zittingszaal van je kon laten horen. De rechter gaf je alle ruimte om te spreken. Zelfs tijdens de pleidooien, want zo stelde hij, anders zou je energie misschien al op zijn. Hij hoorde je en zo voelde je je ook na afloop van de zitting; gehoord. Je was bereid de risico’s van eventueel mindere kwaliteit zorg te accepteren. Concreet waren er geen signalen voor die ‘mindere’ zorg en onveiligheid. Het verplegend en verzorgend personeel wilde je niet kwijt en was zelfs bereid extra te werken. Hen was niets gevraagd.

Een goede vriend van je benaderde mij of ik kansen zag voor een procedure. Zelden voelde ik als advocaat zwaardere druk op mijn schouders. Jouw belangen tegenover de belangen van de zorginstelling zouden maar een keer over het voetlicht gebracht kunnen worden. Hoewel de meeste vragen naar de wederpartij gingen, durfde ik niet in te schatten hoe de uitspraak uit zou vallen.

Zelden was ik blijer met een vonnis. Toen dit een week later binnenkwam, kon ik een keihard Yes, Yes, Yes, niet onderdrukken. De rechter woog jouw belangen om daar te kunnen blijven zwaarder dan de belangen van de woonzorginstelling.

Op Valentijnsdag 2025, in liefde omringd verliet je dit leven, op de plek die jij zo liefhad.

Sterkte voor je vrouw, je kinderen, familie en je vrienden.

Rust zacht Loek

Het vonnis lees je hier
Het artikel dat in het NRC over het vonnis werd gepubliceerd, lees je hier